#70 - جوجه تیغی و مار

داستان‌های مثنوی

چندانک خواهی جنگ کن یا گرم کن تهدید را * می‌دان که دود گولخن هرگز نیاید بر سما | ور خود برآید بر سما کی تیره گردد آسمان * کز دود آورد آسمان چندان لطیفی و ضیا | خود را مرنجان ای پدر سر را مکوب اندر حجر * با نقش گرمابه مکن این جمله چالیش و غزا | گر تو کنی بر مه تفو بر روی تو بازآید آن * ور دامن او را کشی هم بر تو تنگ آید قبا | پیش از تو خامان دگر در جوش این دیگ جهان * بس برطپیدند و نشد درمان نبود الا رضا | بگرفت دم مار را یک خارپشت اندر دهن * سر درکشید و گرد شد مانند گویی آن دغا | آن مار ابله خویش را بر خار می‌زد دم به دم * سوراخ سوراخ آمد او از خود زدن بر خارها | بی صبر بود و بی‌حیل خود را بکشت او از عجل * گر صبر کردی یک زمان رستی از او آن بدلقا | بر خارپشت هر بلا خود را مزن تو هم هلا * ساکن نشین وین ورد خوان جاء القضا ضاق الفضا | فرمود رب العالمین با صابرانم همنشین * ای همنشین صابران افرغ علینا صبرنا | رفتم به وادی دگر باقی تو فرما ای پدر * مر صابران را می‌رسان هر دم سلامی نو ز ما